Krzesło Henryka Sztaby
Krzesło siatkowe, zaprojektowane w 1968 roku na zlecenie PSS “Społem” przez Henryka Sztabę z myślą o kawiarnianych ogródkach, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych mebli z czasów PRL. Unikalne połączenie komfortu, funkcjonalności i estetyki sprawia, że również dziś znajduje swoje miejsce zarówno w przestrzeniach wewnętrznych, jak i zewnętrznych.
Reaktywacja legendarnego projektu krzesła z metalowego drutu nastąpiła w 2010 roku i była wynikiem współpracy artysty i twórcy marki Mamsam Mikołaja Długosza, z wnukiem projektanta – Tomaszem Sztabą. We współczesnej odsłonie krzesło jest dostępne nie tylko w klasycznej bieli/bieli z czernią, ale także w innym, dowolnym kolorze.
Siatkowe krzesło to nie tylko klasyka polskiego dizajnu, ale również projekt z wyjątkową historią. Produkowane w Polsce, w oparciu o oryginalne rysunki Henryka Sztaby, po ponad pół wieku od chwili swojej premiery wciąż stanowi element uniwersalnego wyposażenia.
Krzesło w kolorach RAL
Oryginalne krzesła Henryka Sztaby były, głównie ze względu na ograniczenia technologiczne i dostępność farb, białe i białe na czarnym stelażu.
Dziś możesz wybrać kolor krzesła z naszej oferty albo skorzystać z możliwości samodzielnego wyboru i stworzyć własny, dopasowany do Twojej koncepcji, unikalny komplet.
Każde krzesło pokryte jest najwyższej jakości farbą proszkową w wybranym przez Ciebie kolorze z palety RAL.
Minimalne zamówienie w wybranym z palety kolorze to 4 sztuki.
Więcej za mniej
Im więcej krzeseł zamówisz tym cena jednej sztuki będzie niższa.
Sprawdź nasze cenniki ściągając PDF, a może skusisz się na coś ekstra.
Galeria / wnętrza
Historia projektu
“To krzesło i ten zakład to są moje dzieci”
Kultowy projekt krzesła siatkowego powstał w 1968 roku w kierowanych przez Henryka Sztabę Zakładach Produkcji i Usług Technicznych “Społem” w Srebrnej Górze na Dolnym Śląsku. Był odpowiedzią na potrzeby rozkwitającej w Polsce Ludowej gastronomii plenerowej, w tym głównie legendarnych “barobusów” czyli przodków dzisiejszych foodtrucków. Zamówione przez PSS “Społem” krzesła do “konsumpcji na świeżym powietrzu” miały spełniać szereg wymogów – musiały być estetyczne, wygodne, odporne na warunki atmosferyczne (przede wszystkim deszcz), zrobione z łatwo dostępnego i ekonomicznie osiągalnego materiału, a także proste do magazynowania.
Henryk Sztaba, idąc śladem Charlesa i Ray Eames’ów i ich słynnego Wire Chair, oparł swój projekt na materiałach, z których w ZPiUT w Srebrnej Górze produkowano przede wszystkim koszyki sklepowe czy obecne w każdym polskim domu ociekacze do naczyń. Zgrzewany drut i stalowe rurki pozwoliły na stworzenie ekonomicznego i praktycznego krzesła ogrodowego, które wkrótce znalazło miejsce przy stołach niemal wszystkich ogródkowych kawiarni, barów, restauracji oraz pracowniczych ośrodków wypoczynkowych w PRL.
Dzięki swojej uniwersalności, estetycznej prostocie i funkcjonalności krzesło siatkowe Henryka Sztaby, obok słynnych foteli 366 Józefa Chierowskiego, stało się niekwestionowaną ikoną wzornictwa PRL. Jest to tym bardziej ciekawe, że sam Sztaba nie miał wykształcenia artystycznego ani wielkich ambicji związanych z projektowaniem. Intuicyjnie wykorzystał najbardziej dostępny materiał i znane techniki produkcyjne, aby jak najlepiej odpowiedzieć na potrzeby społemowskiej gastronomii.
Srebrna Góra
Srebrna Góra, dolnośląskie miasteczko słynące głównie z wzniesionej przez króla Prus Fryderyka II twierdzy z widokiem na Góry Sowie i Góry Bardzkie, w czasach PRL stanowiła jeden z najważniejszych ośrodków produkcji wyrobów drucianych na zamówienie PSS “Społem”. Zakłady Produkcji i Usług Technicznych, powołane zostały m. in. do produkowania maszyn i urządzeń technicznych oraz innych elementów wyposażenia dla spółdzielni i zakładów “Społem”. Mieściły się w całej Polsce, ale zwykle w większych ośrodkach miejskich. Srebrna Góra – małe miasteczko między Ząbkowicami Śląskimi, Dzierżoniowem, Nową Rudą i Kłodzkiem – była wyjątkiem. Pojawienie się Zakładu w 1958 roku, a wraz z nim nowych miejsc pracy, powstrzymało postępujący proces wyludniania się zrujnowanej po wojnie miejscowości i pozwoliło tchnąć w nią życie. Szybko jednak nad srebrnogórskim ZPiUT zawisła groźba likwidacji. Zakład nie był efektywny, a kolejnym dyrektorom zarzucano brak nadzoru i nieprzestrzeganie procedur.
W roku 1967 stanowisko dyrektorskie objął wieloletni technolog Zakładów – Henryk Sztaba, co okazało się momentem przełomowym. Produkowane pod jego okiem kosze i koszyki samoobsługowe, krzesła, których był projektantem oraz całe komplety mebli ogrodowych wysyłane były na całą Polskę, a także do bratnich Republik Radzieckich. Zapewniło to Zakładowi w Srebrnej Górze stabilność i poczesne miejsce jednego z najlepszych w strukturze “Społem”. Produkcja kultowych dziś siatkowych krzeseł miała na to znaczący wpływ.
Sam Henryk Sztaba autentycznie kochał swoją pracę, ale przede wszystkim Srebrną Górę, do której los, jak często bywało z powojennymi mieszkańcami Ziem Odzyskanych, rzucił go zupełnym przypadkiem. Jak wspominał w jednym z wywiadów wychowany na kielecczyźnie Sztaba: “Kiedy tu przyjechałem nie mogłem nacieszyć się okolicami. Z każdej rodzinnej wyprawy wracałem z żalem, że już, że tak szybko. Wspaniała jest tu jesień, kiedy czerwienieją buki, masa rzadkich drzew i roślin – są tu nawet jadalne kasztany!”. Historia Zakładów w Srebrnej Górze i projektanta siatkowych krzeseł opisana została w książce: “Społem Sztaba Srebrna Góra”, red. Tomasz Przerwa
